AK Parti Genel Başkan Yardımcısı ve Yerel Yönetimler Başkanı Yusuf Ziya Yılmaz, AK Parti İl Başkanlığı’nda düzenlediği basın toplantısında gazetecilerle bir araya geldi. Toplantıda, CHP’li belediyelerin son beş yıllık dönemdeki mali faaliyetleri üzerinde durarak, bu belediyelerin harcamalarına ve işçi alım-satımına dair eleştirilerde bulundu.
İBB VE ANKARA BÜYÜKŞEHİR BELEDİYESİ’NDEN BÜYÜK HARCAMALAR
Yılmaz, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin (İBB) son 5 yıl ve 7 aylık süreçte yalnızca konser ve etkinlikler için 13 milyar Türk Lirası (TL) harcadığını vurguladı. Ayrıca, Ankara Büyükşehir Belediyesi‘nin bu dönemde etkinliklere 2 milyar 129 milyon TL harcamasını da gündeme getirerek, bu harcamaların şehirlere yeterince hizmet etmediğini ifade etti.
CHP’NİN İŞÇİ KIYIMI VAADİNE ELEŞTİRİ
Yılmaz, Cumhuriyet Halk Partisi’nin (CHP) seçimden önce “İşçi kıyımı yapmayacağız” yönündeki vaatlerini hatırlattı. Ancak İBB’nin 3 bin 487 çalışanını işten çıkardığını, buna karşın 9 bin 125 yeni işçi aldığını belirtti. Ankara Büyükşehir Belediyesi (ABB) ise 661 işçiyi çıkarırken 4 bin 390 kişiyi işe almış. Öte yandan, İzmir Büyükşehir Belediyesi bin 54 işçiyi işten çıkarıp 2 bin 285 kişiyi işe alırken, Denizli Belediyesi de benzer şekilde 930 işçiyi işten çıkartıp bin 179 yeni işçi almıştır. Bu durum, CHP’nin vaatleri ile gerçekler arasındaki çelişkiyi gözler önüne sermektedir.
CHP’li BELEDİYELERİN BORÇ DURUMU
Yusuf Ziya Yılmaz, CHP’li belediyelerin borç durumunu da eleştirerek bu belediyelerin ciddi miktarda borçlandıklarını açıkladı. İzmir’in 9,6 milyar TL, Ankara’nın 8,4 milyar TL, İstanbul’un ise 5 milyar TL Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK) borcunun bulunduğunu kaydetti. Ayrıca Yılmaz, İBB’nin SGK hariç toplam borcunun 233 milyar TL civarında olduğunu, İzmir Büyükşehir Belediyesi’nin 50 milyar TL, ABB’nin 54 milyar TL borcu olduğunu da aktardı. Bu durum, CHP’li belediyelerin mali disiplin konusunda ciddi sorunlar yaşadığını gösteriyor.
Bu açıklamalar, AK Parti’nin muhalefete karşı eleştirilerini güçlendirirken, CHP’nin yönetim biçimi ve harcama politikaları üzerine dikkat çekici bir tablo çizmiştir. Yılmaz’ın ifadeleri, önümüzdeki siyasi tartışmaların çerçevesini de oluşturacak gibi görünmektedir.
